Brandina en haar tweelingzus Brenda zijn geboren op 3 november 2014. Hun moeder was slechts 18 jaar oud en geestelijk beperkt. De baby’s zijn te vroeg geboren met 32 weken. De vader heeft de moeder verlaten toen ze 4 maanden zwanger was. Na de geboorte heb ik de oma geholpen bij het verzorgen van de tweeling. Omdat de moeder weigerde borstvoeding te geven, heb ik Lactogeen melk gegeven. Brenda deed het erg goed en kwam snel aan, maar Brandina kwam niet aan en bleef maar overgeven. Na 6 weken op de Kangaroo afdeling van het ziekenhuis is de familie naar huis gegaan. Maar kort na hun ontslag kwam de oma terug naar mijn huis met Brandina, omdat het haar niet lukte voor haar te zorgen. Ze moest nu voor twee baby’s zorgen, op haar dochter letten, op het land werken en het huishouden doen. Brandina was constant aan het overgeven en huilen wat de situatie erg lastig maakte. Ik besloot Brandina in het Africare huis op te nemen.
Ik ondervond dezelfde problemen als de oma, het constant overgeven en huilen. We zijn haar gewicht in de gaten gaan houden en ze kwam amper aan. We bezochten een aantal keer een kinderarts in het Nkhoma ziekenhuis en al snel kwam de diagnose: pyloric stenosis (een vernauwing van de overgang van maag naar darm).
Nu moest er een chirurg gevonden worden die deze operatie kon doen bij zo’n klein baby’tje. Op 22 februari kwam er een positief antwoord van een chirurg in het Kamuzu ziekenhuis in Lilongwe. De volgende dag werden we op de kinderafdeling verwacht om vervolgens woensdag geopereerd te worden. Het Kamazu ziekenhuis is een staatsziekenhuis, wat betekend dat de middelen erg beperkt zijn. De kinderspoedafdeling is erg klein met slechts een paar bedden, maar het aantal patiënten is groot. Het is erg lastig voor de paar verpleegkundige en dokters om alle patiënten goed in de gaten te houden aangezien er in elk bed minstens 5 kinderen liggen, vele andere kinderen liggen op de vloer. Slapen, zitten, eten, alles wordt op de grond gedaan.
Brandina mocht de 6 uur voor haar operatie niet eten. De operatie was in de ochtend gepland en we hadden een slapeloze nacht. Om 8uur ’s morgens bracht een verpleegkundige ons naar de operatiekamer en werd me verteld dat de operatie ongeveer een uur zou duren. Dus wachtte ik buiten, en wachtte ik, en wachtte ik. Uiteindelijk kwam Brandina drie uur later uit de operatiekamer. Tijdens de operatie bleek Brandina geen pyloric stenosis te hebben maar een darmobstructie. Een kleine ingreep werd een enorme operatie. De operatie was goed gegaan maar de komende uren waren kritiek. In de namiddag waren we terug op de spoedeisende hulp van de kinderafdeling. In de ruimte achter ons waren nog zo’n 100 kinderen, maar vanwege haar kritieke toestand kreeg Brandina gelukkig een plekje op een bed in plaats van op de vloer. Ik hield haar de komende 24 uur nauwlettend in de gaten. Ze mocht niet eten en had een hoop pijn. Ze heeft bijna de hele 24 uur lang gehuild. Ik probeerde haar wat gerust te stellen door haar in m’n armen te houden. Het leek of de dag en nacht eeuwig duurde. De volgende ochtend om 9uur poepte Brandina, wat betekende dat de darmen weer goed werkten. De dokter kwam om 10 uur ‘s morgens en na wat onderzoek mocht ze wat melk drinken. Ik gaf haar een halve fles en eindelijk viel ze in slaap. Ik sprak met de dokters af terug naar het Nkhoma ziekenhuis te gaan. Op dit moment heeft ze nog erg veel pijn en kan ze alleen kleine beetjes melk drinken. Maar het gaat steeds beter met haar en ik dank en aanbid God daarvoor! Liefs, Nicole
